Toen mijn eigen kat Jeppe bij ons kwam wonen, was hij al 4 jaar en dus een ander huisje gewend. Hij heeft 4 dagen onder de bank geleefd. Dat vond ik super zielig, maar heb het tempo door hem laten bepalen. Gelukkig zag ik dat zijn etensbakje in de nacht werd leeg gegeten, dus geen zorgen daarover. Nu huppelt hij lekker door het hele huis, niets aan de hand. 

Er is iets magisch aan katten. Wie ooit een kat in huis heeft gehad, weet wat ik bedoel, dat zachte getrippel over de vloer, het tevreden gespin als een miniatuurmotortje, de blik die tegelijk afstandelijk én liefdevol kan zijn. Katten houden van vrijheid, maar ook van geborgenheid. Ze weten precies wanneer ze een mens nodig hebben en wanneer niet.

Katten staan bekend om hun onafhankelijke karakter, maar achter die rustige blik schuilt een dier met een sterk jachtinstinct, behoefte aan beweging en mentale uitdaging.

Je zit rustig op de bank. Je kat springt op schoot, draait een paar keer rond, lijkt zich behaaglijk te nestelen en dan gebeurt het. In plaats van haar lieve snoet te zien, krijg je… haar achterwerk. Precies in je gezicht. Je vraagt je af: waarom, in hemelsnaam, doet ze dit?

Inge, een klant van mij, heeft zich enige tijd geleden ontfermd over een zwerfkat met de naam Hinky. En zo werd hij ook een beetje mijn verzorgkat, maar dan van de buitencategorie. In totaal heb ik hem maar drie keer gezien. 

Ik heb eens opgepast bij een katje dat al vanaf jonge leeftijd door mijn klanten was grootgebracht. En geloof me, dat voelde ik. Elke keer dat ik eten bracht of de kattenbak verschoonde, ging ik naar binnen met rubberlaarzen en handschoenen.