Rust in huis

Twee weken geleden zijn de laatste kittens de deur uitgegaan. Iets eerder dan gepland, maar kijkend naar Evy, de moederpoes, werd het de hoogste tijd. Ze was op van de zenuwen. Het is een super-goede moeder die continue in de gaten wilde houden wat haar kleintjes uitspookten en dat vraagt natuurlijk bakken aan energie. Het resultaat van de overbezorgdheid is een kale nek en geen rust in het lijf. Alles bewoog, continue. Haar staart was bijna blijvend in een opgewonden staat, op haar rug waren rillingen te zien en als dat nog niet genoeg was, werd ze ook nog eens weer krols.

Gestuurd door de hormonen

Haar hele lichaam werd overgenomen door de hormonen. Wat ook niet meehielp was dat ze een melkklierontsteking kreeg. Nadat de kittens weg waren is dus niet de rust gekomen die ik haar zo had gegund. Ze hoefde niet meer op de kittens te letten, dat gaf haar wel rust maar haar lijfje schreeuwde (letterlijk) om een kater. Het werd zo erg dat ze staand de boel onder begon te sproeien.

Ik wist wel dat poezen dit kunnen, maar had het nog nooit gezien. En weer werd er een speciale ruimte ingericht voor de poes. Nu in de aanbouw, waar alle meubilair werd afgeplakt met plastic maar waar ze wel kon liggen op warme dekens, die tenminste in de wasmachine konden.

Een ronde door mijn huis liet mij vele sproeiplaatsen zien en de moed zonk mij in de schoenen.

Heb ik de juiste keuze gemaakt?

Wat voor een verkeerde beslissing heb ik gemaakt om dit katje 11 weken geleden in huis te nemen?

Een katje die zwanger bleek te zijn, een week later beviel van vier kittens, een goede moeder was maar superbezorgd en gestrest, een grote melkklierontsteking kreeg gevolgd door 10 dagen antibiotica en pijnstilling, heel erg krols werd en alles onder ging plassen. Ik heb er een slechte dag van gehad waar verschillende scenario’s de revue passeerde. Want een continue plassende poes kan je gewoon niet in huis hebben en wat moet ik dan??

Ik werd er verdrietig van.

Ineens was daar de rust (of toch niet)

En toen, zomaar een paar dagen later, was er de rust die ze zo nodig had. Geen krolse neigingen meer, wat een verademing. Ik zag dat er weer netjes in de bak werd geplast en dat de plasjes werden weer begraven. Nu ligt ze bij te komen op de stoel in de huiskamer, ze slaapt een gat in de dag.

Haar buik begint er ook weer mooi glad uit te zien en komende maandag word ze gesteriliseerd, wat een opluchting!

We gaan elkaar eindelijk leren kennen. Want de afgelopen weken waren zo druk en geregeerd door allerlei hormonen dat ik benieuwd ben wat voor karaktertje Evy nu eigenlijk heeft. Heel erg lief, daar twijfel ik niet aan!

Een schokkende ervaring rijker

Ik heb nu van dichtbij meegemaakt hoe het is om een zwangere poes in huis te hebben en gezien wat een impact dit heeft op het diertje. Dat ze alweer krols worden terwijl ze nog zogen, vond ik misschien nog wel het schokkendst. Dat zou betekenen dat wanneer je een poes niet laat helpen zij na het werpen van haar kittens, na een week of 8 weer gedekt kan worden en 8 weken later alweer bevallen kan zijn van een nieuw nest. Dat maakt dat (verwilderde) poezen in de natuur waarschijnlijk niet oud worden, het kost heel veel energie.

Laat je kater of poes helpen

Daarom pleit ik voor sterilisatie/castratie! Wanneer je niet van plan bent om een nestje te krijgen van je poes, laat ze helpen. Dat geldt zeker ook voor die los lopende intacte katers die je buiten ziet. Ik vind het onbegrijpelijk dat mensen hun kater niet laten helpen. Al zou het alleen maar zijn om die ongewenste urinegeur niet in je omgeving te hebben. Een gecastreerde kater wordt ook wat huiselijker en dat is toch veel gezelliger?

Dus, maak die afspraak met de dierenarts!