Een verhaal over loslaten

Het is een van de moeilijkste beslissingen die je als huisdierliefhebber moet nemen, afscheid nemen van je kat. Maar niet omdat hij oud of ziek is, niet omdat je gaat verhuizen naar een plek waar geen huisdieren mogen, maar omdat jullie simpelweg niet bij elkaar passen.

Dat was mijn situatie, en ik wil hier eerlijk over zijn, want het voelt nog steeds als een taboe. Toch weet ik nu dat het soms het beste is, voor jezelf én voor je kat.

We moeten elkaar leren kennen

Toen ik mijn kat Evi adopteerde, was ik ervan overtuigd dat we een match made in heaven zouden zijn. Ze had 4 kleine verrassinkjes in haar buik, maar dat maakte mij niet uit, we gingen dat wel fixen.

Evi liet op dat moment natuurlijk niet haar eigen karaktertje zien, ze was immers hoogzwanger (zie mijn vorige blogs over Evi) De kittens werden geboren en Evi was een goede moeder maar toch ook erg gestrest. De kittens zijn ook verhuist met 7 weken omdat Evi gewoon helemaal op was. Ze was uitgeput. En toen begon ze heel erg krols te worden, tot aan het onder sproeien van mijn meubels aan toe. Tot dan had ik nog steeds wel het vertrouwen dat wanneer ze gesteriliseerd was, er rust in het katje zou komen en dat ze bij ons oud zou worden.

Toen alle hormonen uit het lijfje waren en zij heel veel geslapen had na de intense periode van zwanger, moeder en krols, leerden we elkaar eindelijk kennen…

En dan passen we niet bij elkaar

Maar al heel snel merkte ik dat onze dynamiek niet werkte. Ze was een echte stresskat, snel angstig, veel miauwen, en altijd op zoek naar controle. En ik? Ik ben wel rustig, maar heb ook externe rust nodig, ik werd dus heel zenuwachtig van Evi. Mijn energie leek haar alleen maar onrustiger te maken, en hoe harder ik mijn best deed om haar gerust te stellen, hoe meer zij zich leek terug te trekken.

Er waren dagen dat ik dacht, dit komt wel goed. Het heeft gewoon tijd nodig. Maar die dagen werden afgewisseld met momenten van frustratie en verdriet. Ik voelde me opgejaagd in mijn eigen huis, omdat ik bang was haar overstuur te maken. Zij voelde hetzelfde, dat wist ik gewoon. Het schuldgevoel vrat aan me. Ik had toch voor haar gekozen? Moest ik dan niet alles doen om het te laten werken?

Soms is liefde niet genoeg

Maar hier komt de harde waarheid die ik moest accepteren. Soms is liefde niet genoeg. Soms kun je nog zoveel geven, maar ben je niet de juiste persoon voor elkaar. En dat is niet alleen oké, het is ook dapper om dat te erkennen.

Na weken van twijfelen en tranen besloot ik om Evi naar het dierenasiel te brengen in IJmuiden, waar uitsluitend katten opgevangen (zodat ze geen last hebben van blaffende honden). De reden waarom ik voor het asiel koos, is dat zij uitgebreid onderzoek doen naar de nieuwe eigenaar en de juiste match gaan maken. Een plek waar zij wél tot rust zou kunnen komen, in een rustige omgeving. Deze beslissing voelde als verraad.

Afscheid nemen

De dag van afscheid was hartverscheurend. Ze keek me aan met die grote groene ogen, en ik voelde me de slechtste persoon op aarde. Maar ik wist en voelde dat ik de juiste keuze had gemaakt. Ondanks de kille houding van de dierenasielmedewerkers, die jammer genoeg geen enkel teken van medeleven gaven en het misschien niet snappen dat het ook heel verdrietig is om je dier achter te moeten laten bij het asiel. Maar het deed wel pijn.

Schuldgevoel hoort erbij maar wees lief voor jezelf

Ik wil dit delen omdat ik weet dat er meer mensen zijn die worstelen met zo'n beslissing. Het voelt alsof je faalt, alsof je een slechte eigenaar bent. Maar dat ben je niet. Je zet de behoeften van je kat op de eerste plaats, zelfs als dat betekent dat je hem moet laten gaan. Liefde is soms ook loslaten.

Dus als je ooit in zo'n situatie belandt, wees niet te streng voor jezelf. Schuldgevoel hoort erbij, maar uiteindelijk is het belangrijkste dat je kat een plek heeft waar hij gelukkig kan zijn. Jij hebt die beslissing genomen uit liefde, en dat maakt je een geweldige eigenaar.

Kijk naar de goede dingen

Soms voelt het alsof je faalt (en dat wordt er op het internet nog eens flink in gewreven) maar het is eigenlijk een teken van hoeveel je om haar gaf, dat je haar geluk boven je eigen gevoelens stelde.

Ik weet nu in mijn hart dat het bijzonder is dat ik haar zwanger hebt geadopteerd en haar hebt geholpen tijdens die tijd! Dat is echt een groot gebaar van zorg en liefde. Het is ook speciaal om te weten waar haar kittens nu zijn, alsof ik toch een stukje van haar dichtbij hebt gehouden.

Ik kan troost vinden in het idee dat het asiel haar zorgvuldig een passend thuis heeft gegeven, al na 4 dagen. Ik weet dat ik al zoveel goeds voor haar gedaan door haar en haar kleintjes een veilige start te geven. Dat blijft altijd waardevol, ook als ik het eind van haar verhaal niet kent.

Soms lukt het gewoon niet

Dus, schaam je niet voor je besluit om voor je huisdier een ander huis te zoeken, of laat zoeken in het geval van een asiel. Soms zijn jullie gewoon niet bedoeld voor elkaar, en dat is oké. Voor het welzijn van je kat en jezelf is herplaatsing soms de juiste keuze. En laat je niet intimideren door de buitenwereld, er wordt genoeg geoordeeld, laat het maar van je afglijden.

Voel wat goed is voor jou én je huisdier!